انسان همیشه خود را از طبیعت شریف تر می یابد و خود را از" آن که هست "برتر می خواهد.چه پست اند آنها که فاصله ی میان"آنچه هست" شان ،با "آنچه باید باشد" شان نزدیک است و حتی،در برخی ،هر دو بر هم منطبق!حیوان و درخت است که این دو "بودن"شان یکی است.هر موجودی در طبیعت " آنچنان است که باید باشد" وتنها انسان است که هرگز آنچنان که باید باشد نیست.آدمی هر چه روح می گیرد و هر چه از آنکه "هست" فاصله می یابد، از آنکه "باید باشد" نیز دورتر می شود و این است که هر که متعالی تر است،از وحشت ابتذال ،هراسناک تر است و از بودن خویش ناخوشنودتر و این است فرق میان انسان و حیوان.
"دکتر شریعتی"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر